Morgen is de Grote Dag. De dag waar we zo'n 2 jaar lang naar hebben uitgekeken. Na het Vrijkensven en het Diepmeerven gaan we wonen aan het Rijsven! De lange aaneenschakeling van deadlines is bijna ten einde. Alleen de aannemer heeft er nog een paar staan voordat hij vol vertrouwen de laatste factuur kan versturen. Toch trekken we er morgen in. Of...trekken we eruit? Het voelt in ieder geval meer als het laatste. De notaris heeft het zelfs in het groot geschreven; EEN SEPTEMBER TWEEDUIZENDENZEVEN. En de nieuwe bewoners staan al kort achter ons te trappelen om in te huizen.
We ruimen de laatste spullen op, halen de schroeven uit de muur en maken schoon. Wat 5 jaar geleden ons mooie nieuwe huis was lijkt nu een kaal karkas met kogelgaten in iedere muur. Ver over de uiterste houdbaarheidsdatum. Wat een emotionele devaluatie!
Natuurlijk is dat beeld vertekend. In gedachten wonen we allang aan het Rijsven. Alle hoekjes, gaten, kleuren en constructies zijn besproken en op het witte doek van ons inbeeldingsvermogen gepresenteerd.
Wat kan er dan nog fout gaan, als we alles zo goed hebben doordacht? Genoeg. Zo schrok ik vanochtend van de kleur van de vloertegels in het toilet. John had ze d'r net ingelegd. De kleur combineerde niet met de wandtegels en listello zoals in de winkel. In afwachting van de geruststellende woorden 'Ach, dat valt best mee', liet ik het aan Deliana zien. En laat ze het net nu met me eens zijn. Soms overkomt je dat op de vervelendste momenten ;-)
De oplossing lag voor de hand; tegels d'rin? D'ruit!
de aannemers
